दिल तो बच्चा है जी....

મિત્રો, દરેક વ્યક્તિમાં એક બાળક છુપાયેલું હોય છે. આપણે સહુ ગમે એટલા મોટા થઇ જઇએ, ગમે એ ઉંમરનાં હોઇએ કે ગમે તે સ્થિતિમાં હોઇએ, આપણી મ્હાંયલો બાળક ક્યારેક અને ક્યારેક તો જ્યારે એવી સ્થિતિ કે પરિસ્થિતિ સર્જાય કે તરત જ આપણી પર હાવી બને છે.

તમારામાંથી દરેક વ્યક્તિ અહીં હું ઉંમરમાં વયસ્ક વ્યક્તિઓની વાત કરું છું. કે તમારામાંની દરેક વ્યક્તિ હંમેશા એવું ઇચ્છે છે કે હંમેશા બાળક બનીને રહીએ. ખરેખર દોસ્તો, કેવી વિચિત્ર વિચિત્રતા અને કેવો અદ્દ્ભુત સ્થિતિ હોય છે, કે જ્યારે બાળક હતાં ત્યારે આપણે ખુબ જલ્દી જલ્દી મોટા થવા ઇચ્છતા. પપ્પાનાં શુઝમાં પહેરીને ચાલવાની કોશીશ કરતાં, પપ્પાની ટાઇ કે એમનો પટ્ટો બાંધવાની કોશીશ કરતાં, ઘણું ઘણું એવું કરવાની કોશીશ કરતાં કે જેનાથી આપણી આસપાસની વ્યક્તિઓ આપણને મોટા સમજે. ભલે ઉંમરમાં નહીં તો સમજમાં. પણ મોટા તો ગણે. આપણે હંમેશા એ કોશીશમાં રહેતા. કેમ ખરું કે નહીં?

અને આજે?

આજે સ્થિતિ એ જ છે. પણ ઉંમરમાં ફર્ક પડી ગયો. શું પડ્યો કે આપણે હકીકતમાં ઉંમરમાં મોટા થઇ ગયા. હવે કંઇ એવી કોઇ હરકત કરીએ તો તરત જ આસપાસ ચોપાસની વ્યક્તિઓ મીઠો ઠપકો આપે, કે ઘેલા કાઢમાં! હવે તું ઢગો થયો… કે ઢાંઢો થયો. આ ઉંમરે આવા નખરા કરાય? વગેરા વગેરા…

આવા નખરા કરવાનું કારણ શું? કારણ અતિ સામાન્ય. આપણે જે છીએ તે ક્યારેય બની રહેવા ઇચ્છતા નથી. મોટા થયા પછી જ ગાવાનું મન થાય…’ વો કાગઝ કી કશ્તિ, વો બારીશ કા પાની…’ કારણ આપણે મોટા થઇ ગયા ભાઇ…! હવે આ મોટપની મજા નથી આવતી. આના કરતાં તો એ નાનપણ હજાર દરજ્જે સારું હતું. ખરૂં ને? નાનપણની, બાળપણની પણ એની મસ્તી છે અને હું તો ત્યાં સુધી કહુ છુ દોસ્તો, કે જ્યારે જ્યારે મોકો મળે ત્યારે ઘડીક તો ઘડીક પણ આવા કાલાઘેલા કાઢી લેવા. જેથી આપણી અંદરનો બાળક જીવતો રહે.

આ બધી વાત યાદ આવી એ પાછળ પણ એક કારણ છે. મને ખુદને ફેન્ટસીની દુનિયામાં કલ્પનાની દુનિયામાં વિહરવું ગમે છે. સાચી વાત કહું છું યારો! આજે પણ જ્યારે કોઇ વાર્તા કહે કે એવું કંઇ પણ આવે ત્યારે જોવું, જાણાવું અને સૌથી અગત્યનું એને માણવું ગમે દોસ્તો.

તમારો જ દાખલો લઇ લો. તમારામાંનાં સહુને રામાયણ, મહાભારત જોવી ગમે કે નહીં? અત્યારે લાઇફ ઓકે પર આવતી ‘મહાદેવ’ ગમે કે નહીં? ‘સુપરમેન, હેરીપોટર, બેટમેન, કે સ્પાઇડરમેન કે આપણા દેશી વર્ઝન એવા ક્રિશ, રોબોટ કે રા-વન જોવા ગમે છે ને? શા માટે? કન્ટેન્ટને કારણે નહીં દોસ્ત! આપણને મજા આવે છે એ હવામાં ઉડતા પાત્રોને જોવાની, એ લાકડીમાંથી વિજળી છોડતા જોવાની, આપણે જે નથી કરી શકતાં કે જે માત્ર અને માત્ર સપનાંઓમાં જ આપણે કરી શકીએ એમ છીએ આપણી વાંછનાઓને પડદા પર જોવામાં મજા પડી જાય છે ને? એ જ પ્રમાણ છે યાર! કે તું હજુયે બાળક છે.

આજે પણ આપણને સહુને જો આપણા નાનપણમાં ફરી જવા મળે તો? ચાલો આપો જવાબ…